Ελληνικός τίτλος: Η άμαξα της άγωνίας
Σκηνοθεσία: John Ford
Παίζουν: Claire Trevor, John Wayne, Andy Devine, John Carradine, Thomas Mitchell
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Γουέστερν
Υπόθεση: Το ταξίδι μιας ταχυδρομικής άμαξας που μεταφέρει έναν μέθυσο γιατρό, μια έγκυο γυναίκα, ένα διευθυντή τράπεζας που το έχει σκάσει με τα λεφτά των πελατών του, και άλλους, θα αναστατωθεί καθώς ο Τζερόνιμο είναι στο μονοπάτι του πολέμου στην περιοχή.
Για μένα πρόκειται για το πιο τέλειο γουέστερν της κλασικής περιόδου (δηλαδή μέχρι και το 1945 και την λήξη του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, διότι από κει κι έπειτα θα περάσει στην πιο ώριμη φάση της περιόδου του, με τα λεγόμενα επι-γουέστερν και αργότερα τα σπαγκέτι γουέστερν), το οποίο συνέβαλε μαζί με άλλες διάσημες ταινίες εκείνης της χρονιάς στην αφετηρία μιας νέας αναγέννησης αυτού του είδους, καθώς την δεκαετία του ’30 βρισκόντουσαν σε μια κρίσιμη καμπή. Ένα τέλεια δομημένο έργο, από την αρχή μέχρι το τέλος, που ξεχωρίζει για την άψογη αφηγηματική της δομή και την σκηνοθετική αποτελεσματικότητα, μεθοδικότητα αλλά και συγχρόνως απλότητα του John Ford. Είναι υποδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης χειρίζεται την πλοκή. Έχοντας στο επίκεντρο της ιστορίας μια ομάδα ατόμων, απόκληρων της κοινωνίας και το ταξίδι που πρέπει να κάνουν με μια ταχυδρομική άμαξα, ο Ford αργά και σταθερά, εκμεταλλεύεται όλους τους χαρακτήρες σκιαγραφώντας τους αναλυτικά όπου ο καθένας θα παίξει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Επίσης ο Ford από την αρχή κιόλας της ταινίας μας δίνει δύο πολύ σημαντικά στοιχεία που θα συμβάλλουν στην δραματική κορύφωση της καθώς και στην αγωνία του θεατή: την εκδίκηση που θέλει να πάρει ο John Wayne για την δολοφονία δύο δικών του ανθρώπων από τα μέλη μιας συμμορίας και την απειλή μιας φυλής ινδιάνων και του αδίστακτου αρχηγού της, Τζερόνιμο. Έτσι οδηγούμαστε στην περίφημη σκηνή της καταδίωξης της ταχυδρομικής άμαξας από τους ινδιάνους, η οποία αποτελεί μία από πιο τις θεαματικές, αξέχαστες, ρεαλιστικές σκηνές στην ιστορία των γουέστερν, σκηνοθετημένη με φοβερή επιδεξιότητα από τον Ford.
Ελληνικός τίτλος: Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς
Σκηνοθεσία: John Ford
Παίζουν: John Wayne, James Stewart, Vera Miles, Lee Marvin, Edmond O'Brien
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Γουέστερν
Υπόθεση: Ένας γερουσιαστής επιστρέφει στο Σίνμπον για να παραβρεθεί στην κηδεία ενός φίλου του και αφηγείται στους δημοσιογράφους το χρονικό της μικρής πόλης: το πέρασμα από την τρομοκρατία των ληστών στην έννομη τάξη και από τον αναλφαβητισμό στο δικαίωμα ψήφου.
Ένα πραγματικά υπέροχο αντιηρωικό γουέστερν, μια απομυθοποίηση της Άγριας Δύσης και των κλασικών, παραδοσιακών μοτίβων αυτού του είδους. Και το παράξενο είναι ότι γυρίστηκε από ένα σκηνοθέτη που ο ίδιος είχε φροντίσει να τα καλλιεργήσει και να τα κάνει σημαία του. Και δεν είναι άλλος από τον John Ford ο οποίος ουσιαστικά γκρεμίζει ότι είχε χτίσει τα προηγούμενα χρόνια και αυτό είναι κάτι που θέλει πολλά κότσια για να το κάνεις. Εδώ ο ήρωας δεν θα έχει την τύχη των προηγούμενων ταινιών του Ford. Εδώ δεν υπάρχουν οι Νο1 παραδοσιακοί κακοί των γουέστερν οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους ινδιάνους. Εδώ οι κακοί προέρχονται από το ίδιο το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Η ταινία στην ουσία πραγματεύεται την αναπόφευκτη σύγκρουση της ζωής της Άγριας Δύσης που εκπροσωπείται από τον νόμο των όπλων, με αυτή της προόδου που φέρνει ο σιδηρόδρομος που εκπροσωπείται από τους νόμους του κράτους. Έτσι για τον Ford, ο John Wayne συμβολίζει την Άγρια Δύση και τον νόμο των όπλων ενώ ο James Stewart την πρόοδο και τους νόμους του κράτους όπου και οι δύο έχουν έναν κοινό εχθρό: τον αδίστακτο και σαδιστή ληστή Liberty Valance που σκορπάει τον τρόμο στην πόλη (ένας καταπληκτικός Lee Marvin). Ωστόσο η μοίρα θα τους επιφυλάξει διαφορετικά πράγματα. Ο ένας θα χάσει τα πάντα (την αξιοπρέπεια του, την ανθρώπους που αγαπά, ένα φάντασμα του εαυτού του) ενώ ο άλλος θα ανελιχθεί στα ανώτατα κλιμάκια της γερουσίας. Τέλος μια μεγάλη ειρωνεία κρύβεται πίσω από τον τίτλο της ταινίας Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς που το κάνει πια φανερό ο Ford με την τελευταία ακριβώς φράση της ταινίας.
Ελληνικός τίτλος: Τα σταφύλια της οργής
Σκηνοθεσία: John Ford
Παίζουν: Henry Fonda, Jane Darwell, John Carradine, Charley Grapewin, Dorris Bowdon
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Δράμα, Κοινωνική
Υπόθεση: Μια φτωχή αγροτική οικογένεια από την Οκλαχόμα, θύμα της οικονομικής κρίσης, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον τόπο της και να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στη Καλιφόρνια.
Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό μιας πολυμελής οικογένειας στα χρόνια τις μεγάλης οικονομικής κρίσης την δεκαετία του ’30, η οποία έχοντας χάσει την φάρμα της από τους αδίστακτους μεγαλοκαρχαρίες των μεγάλων εταιριών αναγκάζεται να ξενιτευτεί και να αναζητήσει την τύχη της κάνοντας ένα μεγάλο, κουραστικό και γεμάτο προβλήματα ταξίδι ως την άλλη άκρη της Αμερικής, την Καλιφόρνια. Μακριά από συναισθηματικούς εκβιασμούς και οποιεσδήποτε σκοπιμότητες ο John Ford δεν διστάζει να καταδείξει την σαπίλα και την αδράνεια του κοινωνικού-πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ που οδήγησε τον αγροτικό λαό στην πείνα και την εξαθλίωση. Ελάχιστοι σκηνοθέτες τόλμησαν να αγγίξουν τέτοια δύσκολα θέματα όπως έκανε ο Ford. Υπέροχη σκηνοθεσία, φωτογραφία και ο Henry Fonda ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του. Σίγουρα πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κοινωνικά δράματα στην ιστορία του Χόλιγουντ.
Ελληνικός τίτλος: Μια νύχτα στην όπερα
Σκηνοθεσία: Sam Wood
Παίζουν: Groucho Marx, Chico Marx, Harpo Marx, Kitty Carlisle, Allan Jones
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Κωμωδία
Υπόθεση: Ο Οτις Ντρίφτγουντ προσπαθεί να ξεγελάσει την πλούσια κυρία Κλέιπουλ να επενδύσει τα χρήματά της σε μια εταιρεία όπερας. Ταυτόχρονα, ο Τομάσο και ο Φιορέλο προσπαθούν να πείσουν τον Οτις να προσλάβει στην όπερα ένα νεαρό ζευγάρι τραγουδιστών στη θέση του διάσημου τενόρου που αρχικά ήθελε να προσλάβει…
Απλά η καλύτερη κωμωδία που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Δείτε πως οι αδερφοί Μαρξ καταστρέφουν με τα κωμικά τους ευρήματα την παράσταση μιας όπερας. Δείτε πόσα άτομα μπορούν να χωρέσουν σε μια μικρή καμπίνα ενός πλοίου, κάνοντας ταυτόχρονα και μια δουλειά μέσα σε αυτήν (ή τουλάχιστον προσπαθούν να την κάνουν). Δείτε για πολλοστή φορά τον Groucho να μιλάει ακατάπαυτα, τον Chico και τον Harpo να παίζουν τα αγαπημένα τους όργανα (λίρα και πιάνο αντίστοιχα). Απλά δείτε την!
Από τις τέσσσερις, έχω δει τη "liberty valance" και την "όπερα". Πραγματικά ταινιάρες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, έτσι όπως πήγαινε η ανάρτηση πίστευα πως και η τέταρτη ταινία θα ήταν του Ford που, όπως φαίνεται, λατρεύεις. Ευκαιρία να δω και τις άλλες δύο του που προτείνεις.
Εξαιρετικες και οι τεσσερις!
ΑπάντησηΔιαγραφήStagecoach: Εχω εκφρασει πολλακοις το θαυμασμο μου για το Φορντ, αλλα νομιζω οτι εδω εισαι λιγο υπερβολικος. Πολυ καλη ταινια, αλλα οχι και «το τελειοτερο κλασικο γουεστερν»... :)
The Man Who Shot Liberty Valance: Απο τα αγαπημενα μου γουεστερν, αν και η σκηνη αποκαλυψης φαινεται προχειρη..
The Grapes of Wrath: Πολυ καλη ταινια και εξαιρετικο βιβλιο, απο εναν αγαπημενο συγγραφεα, τον Τζον Σταϊνμπεκ.
A Night at the Opera: Απλα ξεκαρδιστικη φιλε μου! Αυτη μαζι με τη «Σουπα Παπιας» ειναι οι πιο αστειες των Μαρξ, για μενα!
http://vlepotainies.blogspot.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήριξε μια ματια αν θες φιλε στο νεο μας μπλογκ.οσο για τα σταφυλια της οργης,δεν λεω,εξαιρετικο,ειδικα για οσους δεν εχουν διαβασει το βιβλιο.επεσε πολυ κουτσουρεμα στο σεναριο,δυστυχως...
Το Grapes of Wrath θέλω πολύ να το δω...έχω διαβάσει το βιβλίο του Στάινμπεκ και είναι σοκαριστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε Αργύρη όλο αναρτήσεις με ταινίες που δεν έχω δει κάνεις τώρα τελευταία!!! Ακούω John Wayne και βγάζω σπυριά λέμε... :p Πάντως το The Grapes of Wrath το είχα ψάξει αλλά δεν βρήκα ελληνικούς υπότιτλους... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκηνοθετάρα ο Ford, τα συγκεκριμένα westerns είναι από τα κορυφαία του είδους τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήGrapes of Wrath δεν έχω δει, αλλά έχω διαβάσει το βιβλίο.
Το Night at the Opera είναι έπος! Η σκηνή στην καμπίνα είναι κλασική!
""Say there is a slight misunderstanding here, I said the girls had to work fast, not your friend!" xD
@ moody
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι όντως ταινιάρες.
Κι εγώ στην θέση σου αυτό θα πίστευα. Με αυτές τις ταινίες που είδα τον λάτρεψα όπου μπήκε ταυτόχρονα στην εικοσάδα με τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Τον θεωρώ πολύ σπουδαίο σκηνοθέτη αν και ξέρω ότι σε αρκετούς δεν αρέσει αυτός ο κλασικισμός στα γουέστερν του (βέβαια το “The Searchers” και το “The Man Who Shot Liberty Valance”, δύο από τα καλύτερά του γουέστερν, μόνο κλασικά δεν ήταν). Από την άλλη όμως έχει κάνει και πολύ σπουδαίες ταινίες που δεν ήταν γουέστερν.
@ Mike
Ναι ξέρω τον θαυμασμό σου για τον Ford όπου χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
Stagecoach:
Βασικά της κλασικής περιόδου εννοούσα αλλά δεν το διατύπωσα καλά στο κείμενό μου. Τώρα το έκανα πιο σαφές. Ναι ώρες ώρες είμαι λιγάκι υπερβολικός. :). Μάλλον φταίει το γεγονός ότι παθιάζομαι πολύ με τις ταινίες.
The Man Who Shot Liberty Valance::
Κι εμένα από τα αγαπημένα μου γουέστερν. Δεν ξέρω εάν θα την έλεγα πρόχειρη ωστόσο κι εμένα δεν με ικανοποίησε να σου πω την αλήθεια διότι περίμενα περισσότερα. Μια τόσο σημαντική στιγμή δεν την περνάς μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Ο Ford έπρεπε να αφιερώσει περισσότερη ώρα σε αυτήν την σκηνή δείχνοντας συνάμα και την ψυχολογική κατάσταση που πιθανώς να βρισκόταν ο χαρακτήρας του Τζον Γουέιν διότι με αυτήν του την πράξη παραβίαζε έναν από τους σημαντικότερους κώδικες της Άγριας Δύσης: ***SPOILER*** τον πυροβολισμό κάποιου πισώπλατα ***SPOILER***. Καλά ήταν τα φέιντ ιν και τα και φέντ άουτ αλλά αυτά από μόνα δεν φτάνουν.
The Grapes of Wrath:
Από ότι έχω διαβάσει αλλά και από αυτά που λέει ο φίλος cinejunkie, πρέπει να έχουν γίνει κάποιες αλλαγές ως προς το βιβλίο. Πάντως όπως και να έχει την βρήκα αριστουργηματική, ανεξάρτητα εάν είναι κατώτερη η όχι από το βιβλίο. Εγώ το βλέπω καθαρά κινηματογραφικά.
A Night at the Opera:
Η “Σουπα Παπιας” μου άρεσε αλλά δεν με είχε ενθουσιάσει κυρίως λόγων τον υπερβολικών και σχεδόν σουρεάλ καταστάσεών της σε σχέση με αυτήν εδώ που ήταν πιο “προσγειωμένη”. Στην θέση της “Σουπα Παπιας” προτιμώ το υπέροχο “A Night in Casablanca”.
@ cinejunkie
Ευχαρίστως να ρίξω καθώς κι εγώ “βλέπω ταινίες”. Ναι κάτι έχω διαβάσει ότι έχουν γίνει αλλαγές σε σχέση με το βιβλίο και δεν αμφιβάλλω ότι μάλλον θα είναι καλύτερο από την ταινία. Αλλά όπως είπα και στον Mike εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι το κινηματογραφικό κομμάτι της.
@ Eskli
Σοκαριστικό εεε; Και η ταινία συγκλονιστική είναι αλλά φοβάμαι ότι επειδή θα έχεις πολύ υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις μην δεν σε ικανοποιήσει στο βαθμό που θα ήθελες. Άλλωστε είναι κοινό γνωστό ότι σπάνια μια ταινία είναι καλύτερη από το βιβλίο και πόσο δε μάλιστα όταν το βιβλίο όπως λες κι εσύ τυχάνει να είναι σοκαριστικό.
@ bauer
Καλώς τον γκρινιάρη! :p
Ναι είναι γνωστή η “λατρεία” σου για τον John Wayne. Πάλι καλά που δεν είπες τίποτα για τον σούπερ John Ford γιατί θα έβαζα τον John Wayne να σε καθαρίσει! :q :D
Εγώ νομίζω ότι το είχα κατεβάσει από το gamato όπου έχει κλείσει τώρα πια.
Δεν έχεις δει “A Night at the Opera”!!! o.0. Εγώ ξετρελάθηκα όπου ξέρεις ότι είμαι δύσκολος με τις κωμωδίες. ;)
φιλε αργυρη δεν το ειπα για να μειωσω την αξια της ταινιας σε καμμια περιπτωση.ουτως η αλλως παντα με ενευριζε το κλασικο "το βιβλιο ειναι καλυτερο",αφου μιλαμε για 2 διαφορετικα τελειως μεσα,κατι που ακυρωνει αυτοματα τις οποιες συγκρισεις.απλα ηθελα να επισημανω τις αλλαγες που υπεστη το σεναριο κατα την κινηματογραφικη του "μεταφορα",και κυριως αυτο που εχει για μενα σημασια ειναι ο λογος για τον οποιο πραγματοποιηθηκαν αυτες(λογοκρισια).στην βικι θα βρεις λεπτομερειες για αυτο που λεω.αργυρη,ο χαρολντ λουντ σου αρεσει?εχεις δει ταινιες του?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν γκρίνιαξα! Απλά ένα παράπονο εξέφρασα... :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Ford τί να έλεγα! Δεν έχω κάτι να πω... Β)
Από τους Marx μόνο Duck Soup έχω δει και δεν ξετρελάθηκα (ξεπερασμένο χιουμοράκι - KAMIA σχέση με το διαχρονικό μεγαλείο του Chaplin)... Β)
@ Penny Rose
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω ότι σου αρέσει πολύ ο Ford και γι’ αυτό σε πάω.
Μου φαίνεται ότι μόνο εγώ δεν έχω διαβάσει το βιβλίο.
Πραγματικά έπος! Χα χα μα τι ατάκα κι αυτή. Για μένα η σκηνή στην καμπίνα από το “Night at the Opera” και η σκηνή με τις βαλίτσες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου από το “A Night in Casablanca” είναι οι καλύτερες στιγμές στην φιλμογραφία των Marx Brothers
.
@ cinejunkie
Ναι έχεις απόλυτο δίκιο για την λογοκρισία , η οποία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κακά όχι μόνο του κινηματογράφου αλλά και γενικά σε όλες τις τέχνες καθώς και στην ίδια την ζωή. Φυσικά και μου αρέσει ο Harold Lloyd αλλά δυστυχώς έχω δει μόνο δύο του ταινίες (η μία είναι το αξεπέραστο “Safety Last!”). Όμως έχω έτοιμο ένα πακέτο με 11 ταινίες του όπου θα δω λίαν συντόμως.
@ bauer
Καλά τότες, γράψε λάθος. :p
“Για τον Ford τί να έλεγα! Δεν έχω κάτι να πω... Β)” – Μήπως επειδής δεν έχεις δει πολλές ταινίες του! :p
Καλά κι εγώ δεν ξετρελάθηκα με το “Duck Soup” αλλά τους Marx Brothers τους θεωρώ θεούς. Είναι εντελώς διαφορετικές οι κωμωδίες των Marx Brothers από αυτές του Chaplin. Οι Marx Brothers εκπροσωπούσαν ένα άλλο είδος κωμωδίας και σε αυτό, κατά εμέ, ήταν κορυφαίοι. Καλά ο Chaplin είναι μακράν ότι πιο διαχρονικό υπάρχει στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ε, ναι, είναι από τους αγαπημένους μου ο Ford.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι εξαιρετικό το βιβλίο! Αυτό και το "Άνθρωποι και Ποντίκια" είναι τα αγαπημένα μου από Στάινμπεκ.
Ναι! Επικές σκηνές! Οι Marx είναι αξεπέραστοι!
Jack, όπως πολύ σωστά λέει και ο Αργύρης, οι Marx εκπροσωπούσαν ένα άλλο είδος κωμωδίας. Καμία σχέση με τον Chaplin. Για εμένα, ανήκουν την ίδια κατηγορία με τους Monty Python: ήταν αναρχικοί κωμικοί.
1. "Μήπως επειδής δεν έχεις δει πολλές ταινίες του! :p"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν φταίω εγώ που έχει κάνει τόσες ταινίες με τον Wayne...
2. Κάνει μπαμ πως ήταν τελείως διαφορετικό το στυλ των Marx... Προσωπικά δεν τους βρήκα ιδιαίτερα αστείους (για τότε σίγουρα ήταν)...
3. Προς With (a.k.a Penny Rose:p): το ξέρω ρε πως εκπροσωπούσαν ένα άλλο είδος κωμωδίας, αλλά εγώ αυτό το είδος δεν το βρίσκω αστείο (τουλάχιστον όχι από τους ξεπερασμένους Marx)... Β)
@ Penny Rose
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τα μόνα βιβλία που διαβάζω είναι αυτά που αφορούν τον κινηματογράφο.
@ bauer
"Δεν φταίω εγώ που έχει κάνει τόσες ταινίες με τον Wayne..."
Δικαιολογίες! Β):p
Δεν έχω δεί τα ''Σταφύλια....''!Απο τα υπόλοιπα είχα ενθουσιαστεί με το Stagecoach όταν το είχα δεί και θέλω οπωσδήποτε να το ξαναδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Οπερα εντάξει δεν το συζητάω....ότι και να πούμε είναι λίγο...
Δεν θα πώ τίποτα για τον Ford γιατί δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα και δε γνωρίζω το έργο του, αλλά γενικά με εκνευρίζουν τα westerns με "κακούς Ινδιάνους". Επίσης, θεωρώ τον John Wayne απο τις πιο ρατσιστικές/φασιστικές φιγούρες του cinema. Γι'αυτόν ακριβώς το λόγο ψήνομαι πολύ να δώ το The Man Who Shot Liberty Valance, όπου όπως λές απομυθοποιείται όλο αυτό το οικοδόμημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρελαίνομαι για αδερφούς Marx. Το Duck Soup θεωρώ οτι είναι η πιο αστεία κωμωδία ever ! Και το A Night at the Opera το επόμενο καλύτερό τους. Δεν υπάρχει λόγος για συγκρίσεις με τον (ασύγκριτο) Charlie Chaplin, αφού τα έργα του είναι κάτι πολύ περισσότερο απο απλές κωμωδίες.
@ academy
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποτε μπορέσεις να το δεις διότι είναι πολύ σπουδαία ταινία. Δεν περίμενα ότι θα σε ενθουσίαζε το "Stagecoach". Όντως ότι και να πούμε για την "Οπερα" είναι λίγο.
@ curious_ape009
Όντως υπάρχουν αρκετοί που εκνευρίζονται με τους "κακούς Ινδιάνους", ωστόσο πιστεύω ότι είναι ένα αναγκαίο "κακό" για την μυθολογία των γουέστερν. Όπως υπάρχουν πράγματα που μπορεί να μας εκνευρίζουν σε άλλα είδη έτσι είναι κι εδώ. Τον John Wayne έχω παρατηρήσει ότι τον αντιπαθούν πάρα πολλοί και καταλαβαίνω τον λόγο. Εμένα προσωπικά μου αρέσει, χωρίς να τρελαίνομαι βέβαια. Όσο για το "The Man Who Shot Liberty Valance" να το δεις οπωσδήποτε όχι μόνο επειδή απομυθοποιείται όλο αυτό το οικοδόμημα αλλά επειδή απομυθοποιείται ο ίδιος ο John Wayne μέσω του χαρακτήρα που υποδύεται.
Κι εγώ τρελαίνομαι για τους αδερφούς Marx. Όπως είπα και λίγο πιο πάνω, δεν τρελάθηκα με το "Duck Soup" όπου αντί για αυτήν προτιμώ το “A Night in Casablanca”. Έτσι όπως τα λες είναι για τον Chaplin.