May (2002)

Ελληνικός τίτλος: Ο άγγελος του κακού
Σκηνοθεσία: Lucky McKee
Παίζουν: Angela Bettis, Jeremy Sisto, Anna Faris, James Duval, Nichole Hiltz
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Τρόμου, Θρίλερ, Δράμα, Ψυχολογική

Υπόθεση: Η Μέη, ένα άτυχο κορίτσι, αποζητά αγάπη και αναγνώριση για να εισπράξει τον χλευασμό και την περιφρόνηση. Έτσι μόνη διέξοδο βρίσκει στη φίλη της που δεν είναι παρά μια χειροποίητη κούκλα που της χάρισε η μητέρα της. Όσο μεγαλώνει, η απογοήτευση της μετατρέπεται σε ψύχωση. Αρχίζει να έχει εμμονές σε συγκεκριμένα σημεία πάνω στο σώματα ανθρώπων. Όταν την απορρίπτει η ομοφυλόφιλη φίλη της δεν μπορεί να βρει παρηγοριά ούτε στην παλιά «καλή της φίλη», μια κι αυτή έχει γίνει κομμάτια στα χέρια κάποιων παιδιών. Το πρόβλημα της γιγαντώνεται και η Μέη δεν φαίνεται να έχει άλλη επιλογή...


Ένα σχετικά άγνωστο διαμάντι του σύγχρονου αμερικανικού τρόμου. Αλλόκοτο, ιδιαίτερο, μακριά από τις συμβάσεις των σύγχρονων ταινιών αυτού του είδους και με μια ιστορία βγαλμένη θαρρείς από τα περίφημα χιτσκοκικά θρίλερ του Brian De Palma στην δεκαετία του ’70, όπου η πρωταγωνίστρια είναι μια ψυχικά διαταραγμένη προσωπικότητα (sisters) και απομονωμένη από τον περίγυρό της (Carrie). Μπορεί με το που ξεκινάει το έργο και με την πρώτη κιόλας σκηνή του (μια πραγματικά ανατριχιαστική σκηνή) να σε προϊδεάζει ότι θα δεις μια τρομακτική ταινία, όμως σχεδόν σε όλη την διάρκειά της παραμένει ελάχιστα τρομαχτική τουλάχιστον σε σχέση με αυτό που θα περίμεναν οι περισσότεροι θεατές. Ωστόσο ο σκηνοθέτης, έχοντας φροντίζει να χτίσει μια αποτελεσματική μυστικιστική ατμόσφαιρα γύρω από μια κούκλα (από τις πιο τρομαχτικές που έχω δει ποτέ στον κινηματογράφο) η οποία κατέχει εξέχοντα ρόλο στην ζωή της ψυχικά διαταραγμένης πρωταγωνίστριας, μας οδηγεί σταδιακά και μέσα από γεγονότα που θα διαταράσσουν ολοένα και περισσότερο την ψυχική υγεία της, σε ένα σοκαριστικό ξέσπασμα βίας και φρίκης. Κι όλα αυτά επειδή ήθελε να βρει μια φίλη. Όχι όμως μια απλή φίλη, αλλά την ΤΕΛΕΙΑ φίλη.

Μου θύμισε αρκετά μια ιαπωνική ταινία τρόμου, το εξαιρετικό Αργός θάνατος - Odishon του Takashi Miike, η οποία επίσης στο μεγαλύτερο μέρος της δεν θύμιζε ταινία τρόμου, ωστόσο το τέλος της είχε ανάλογα ξεσπάσματα βίας σαν κι αυτής εδώ. Φαίνεται ότι και οι δύο αυτές ταινίες έχουν μια διαφορετική προσέγγιση ως προς παραδοσιακούς αφηγηματικούς ρυθμούς του σινεμά τρόμου, ώστε να επιτύχουν το αποτέλεσμα που εκείνοι θέλουν και όχι το αποτέλεσμα που επιτάσουν οι συνήθεις συμβάσεις του είδους.

Για όσους ενδιαφέρονται για αντισυμβατικές, παράξενες, ιδιαίτερες ταινίες τρόμου τους την προτείνω ανεπιφύλακτα. Για τους υπόλοιπους, ας την δουν με δικιά τους ευθύνη.

3,5: Καλή (+)

0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα