Η κινη/φική μου βδομάδα 17-5-10

-------------------------------------- 5: Αριστούργημα -------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Σταυροί στο μέτωπο (1957)
Ξένος τίτλος: Paths of Glory
Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick
Παίζουν: Kirk Douglas, Ralph Meeker, Adolphe Menjou, George Macready, Richard Anderson
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Πολεμική, Δράμα



Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια του 1ου παγκοσμίου, ένας Γάλλος στρατηγός (George Macready) στέλνει τους άντρες του σε μια αποστολή αυτοκτονίας, χωρίς καμιά απολύτως τύχη. Όταν αυτοί αποτυγχάνουν, διαλέγει τρεις στρατιώτες, τους δικάζει για δειλία και τους εκτελεί.

Δεν μπορώ να μην αρχίσω λέγοντας ότι είναι μία από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών. Ο Stanley Kubrick με αυτήν εδώ την ταινία αναδεικνύει τον παραλογισμό του πολέμου σε όλο του το μεγαλείο, δίνοντας ταυτόχρονα μια μεγαλειώδη σκηνοθεσία, όπου αυτό φαίνεται κυρίως στις σκηνές μέσα στα χαρακώματα και στα πεδία της μάχης με επιβλητικά πλάνα και με μια τρομαχτικά σταθερή κίνηση της κάμερας, όπως επίσης και στις εξαιρετικές σκηνές της δίκης και της εκτέλεσης των στρατιωτών χρησιμοποιώντας διάφορες ευρηματικές γωνίες λήψης, κυρίως χαμηλές και σε ορισμένες φορές με μια διαρκή κίνηση της κάμερας. Αλλά τελικά αυτό που κάνει την ταινία τόσο σπουδαία και να χαρακτηρίζεται δικαίως ως μία από τις κορυφαίες του είδους της είναι οι τρομερά άμεσοι και αφοπλιστικοί διάλογοί της οι οποίοι ξεσκεπάζουν και αναδεικνύουν με απόλυτα σαφή τρόπο, την τρέλα και τον παραλογισμό του πολέμου. Ο Kirk Douglas, για μένα από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς, δίνει μια ανεπανάληπτη ερμηνεία παίζοντας τον ιδεαλιστή Συνταγματάρχη Dax που προσπαθεί να σώσει με νύχια και με δόντια τους τρεις στρατιώτες.

Ελληνικός τίτλος: Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962)
Ξένος τίτλος: Ivanovo detstvo (My Name Is Ivan)
Σκηνοθεσία: Andrei Tarkovsky
Παίζουν: Nikolay Burlyaev, Valentin Zubkov, Yevgeni Zharikov, Stepan Krylov, Nikolai Grinko
Χώρα: Σοβιετική Ένωση
Είδος: Δράμα, Πολεμική


Υπόθεση: Η παιδική ηλικία του δωδεκάχρονου Ιβάν έφτασε στο τέλος της την ημέρα που οι φασίστες σκότωσαν τη μητέρα και την αδερφή του μπροστά στα μάτια του. Ο πατέρας του Ιβάν σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το ορφανεμένο αγόρι κατατάσσεται σε ένα στρατιωτικό απόσπασμα και γίνεται ανιχνευτής. Ρισκάροντας τη ζωή του, φέρνει στους διοικητές του ανεκτίμητες πληροφορίες για τον εχθρό. Όμως, κάποια μέρα, δεν επιστρέφει από την αποστολή του…

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι ποτέ δεν ήμουν φαν του σινεμά του Tarkovsky και έψαχνα εναγωνίως μια ταινία του που να με ενθουσιάσει πολύ. Έχοντας μείνει τρεις ταινίες του που δεν είχα δει (Ο καθρέφτης, Stalker, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν) είχα μια μικρή ελπίδα μήπως με ενθουσιάσει κάποια από αυτές τις τρεις και ειδικά οι δύο τελευταίες. Βλέποντας λοιπόν Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, όχι μόνο ενθουσιάστηκα αλλά υποκλίθηκα στο μεγαλείο αυτού του μεγάλου σκηνοθέτη, όπου η ταινία αποτελεί ένα σπάνιο δείγμα σινεμά και σίγουρα μία από τις καλύτερες, πιο όμορφες, πιο λυρικές-ονειρικές αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών. Ο Tarkovsky δίνει ένα ρεσιτάλ σκηνοθετικής ευφυΐας όπου μας χαρίζει μερικές αξέχαστες σκηνές και πλάνα σπάνιας εικαστικής ομορφιάς που υμνούν την παιδική αθωότητα αλλά ταυτόχρονα και την πολύ σκληρή και απάνθρωπη πλευρά του πολέμου. Από την πρώτη του κιόλας ταινία βλέπουμε αρκετά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σινεμά του όπως ο λυρισμός που αποπνέουν μερικές σκηνές, οι εμμονές του σε λεπτομέρειες, όπου μπορεί να είναι οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, εστιάζοντας σε αυτές με κοντινά και μεγάλα διαρκείας πλάνα κτλ. Η ερμηνεία του πιτσιρικά είναι συγκλονιστική και πολύ ώριμη για το νεαρό της ηλικίας του. Το φινάλε της ταινίας είναι από τα πιο όμορφα, λυρικά, ονειρικά και συνάμα πιο τραγικά που έχω δει. Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

------------------------------------ 4,5: Πολύ καλή (+) -----------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1945)
Ξένος τίτλος: Roma, città aperta (Open City)
Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini
Παίζουν: Aldo Fabrizi, Anna Magnani, Marcello Pagliero, Vito Annichiarico, Nando Bruno
Χώρα: Ιταλία
Είδος: Δράμα, Πολεμική


Υπόθεση: Στη κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ρώμη του 1944 ένα ανώτερο στέλεχος της αντίστασης (Giorgio) βρίσκει προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι του φίλου του(Francesco) που ετοιμάζεται να παντρευτεί μια γειτόνισσά του(Pina) ενώ ο παπάς (Don Pietro) βοηθάει με κάθε τρόπο…

Μια ταινία σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, η οποία αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη ταινία του νεορεαλισμού, ο οποίος επηρέασε σημαντικά τα μετέπειτα κινηματογραφικά τεκταινόμενα καθώς και πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες, όπου τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν η λεπτομερής προσέγγιση της κοινωνικής πραγματικότητας, η άρνηση κάθε μυθιστορηματικού στοιχείου, γυρίσματα σε φυσικούς χώρους και η επιλογή κυρίως ερασιτεχνών ηθοποιών. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται ότι η πρώτη νεορεαλιστική ταινία ήταν το αρκετά καλό Ossessione του Visconti το 1943, η οποία ναι μεν είχε κάποια στοιχεία του όμως η πλοκή της έμενε πιστή σε μια μυθιστορηματική μορφή.
Είναι η πρώτη μου γνωριμία με το σκηνοθετικό έργο του Rossellini όπου μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, όπως άλλωστε το περίμενα καθώς μου αρέσει ο νεορεαλισμός. Ο Rossellini, σε συνεργασία με τον Fellini στο σενάριο, έκανε την ταινία αμέσως μετά την φυγή των Γερμανών από την πόλη παίρνοντας μια κάμερα στο χέρι και ένα ελαφρύ συνεργείο και αρχίζοντας τα γυρίσματα στους δρόμους της Ρώμης. Έτσι το αποτέλεσμα που βγήκε ήταν τόσο έντονο, τόσο πραγματικό, με μερικές δυνατές εικόνες και με κάποιες αξέχαστες σκηνές όπως εκείνες των βασανιστηρίων αλλά και της πιο διάσημης σκηνής της *ΑΡΧΗ SPOILER* όπου η ανεπανάληπτη Anna Magnani πέφτει νεκρή από σφαίρες των Γερμανών μπροστά στα μάτια του παιδιού της *ΤΕΛΟΣ SPOILER* που σου έδινε την εντύπωση ότι οι Γερμανοί δεν είχαν φύγει ακόμα. Αυτό βέβαια οφείλεται στην λιτή σκηνοθεσία σε σχεδόν ντοκυμαντερίστικο ύφος, στα φυσικά γυρίσματα έξω στους δρόμους, στην υποτυπώδη φωτογραφία, στο πρόχειρο μοντάζ και φυσικά στην συμμετοχή πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών. Η ταινία απέσπασε το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας στις Κάννες.

---------------------------------------- 4: Πολύ καλή ---------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Γερμανία έτος μηδέν (1948)
Ξένος τίτλος: Germania anno zero (Germany Year Zero)
Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini
Παίζουν: Edmund Moeschke, Ernst Pittschau, Ingetraud Hinze, Franz-Otto Krüger
Χώρα: Ιταλία
Είδος: Δράμα



Υπόθεση: 1947 και μια απλή γερμανική οικογένεια προσπαθεί να επιβιώσει στο κατεστραμμένο Βερολίνο του μεταπολέμου. Ο πατέρας είναι άρρωστος κι ανίκανος να φέρει τροφή, ο μεγάλος γιος κρύβεται από την αστυνομία επειδή ήταν ναζί και η κόρη προσφέρει ελάχιστα περνώντας τον χρόνο της στα κλαμπ. Μόνο ο μικρός, 12χρονος, Έντμουντ είναι που περιδιαβαίνει τους δρόμους αναζητώντας κάποια εργασία για να σώσει την οικογένεια του από την πείνα. Όμως, στον δρόμο του θα βρεθεί ο παλιός του δάσκαλος και θα τον μπερδέψει με τους φασιστικούς του λόγους, κάνοντας τον να φτάσει στο αδιανόητο.

Ο Rossellini έχοντας κάνει δύο ταινίες που αφορούσαν την Ιταλία στον τελευταίο χρόνο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου (Roma città aperta, Paisà) αποφάσισε να στραφεί προς την αντίπαλη πλευρά, τη Γερμανία αισθανόμενος την ανάγκη να μιλήσει για έναν νικημένο εχθρό που όλοι τότε μισούσαν. Και το κάνει μέσα από την σκληρή ιστορία μιας πολυμελής Γερμανικής οικογένειας και τις προσπάθειές τους να επιβιώσουν κάτω από αντίξοες συνθήκες συμβίωσης. Και το τραγικό της υπόθεσης είναι, ότι όλα αυτά τα βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού όπου ο Rossellini το βάζει εξεπίτηδες να τριγυρνάει στους δρόμους θέλοντας έτσι να δείξει την γενική εικόνα της τότε κατάστασης που επικρατούσε στην Γερμανία, δηλαδή των βομβαρδισμένων πόλεων με τα μισογκρεμισμένα κτήρια, την ανεργία, την φτώχια και την πείνα. Όπως και στις περισσότερες ταινίες του νεορεαλισμού, όπου το τέλος τους είναι σκληρό και πεσιμιστικό, έτσι κι εδώ συμβαίνει το ίδιο. Μόνο που σε αυτήν την ταινία κι έχοντας γίνει ήδη μάρτυρες μιας συγκλονιστικής και αποτρόπαιης πράξης, το τέλος του είναι τόσο σκληρό που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Το τελικό μήνυμα που θέλει να μας περάσει ο Rossellini είναι ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της επικίνδυνης ιδεολογίας του παρελθόντος, δηλαδή του φασισμού.

Ελληνικός τίτλος: Η μεγάλη χίμαιρα (1937)
Ξένος τίτλος: La grande illusion (The Grand Illusion)
Σκηνοθεσία: Jean Renoir
Παίζουν: Jean Gabin, Dita Parlo, Pierre Fresnay, Erich von Stroheim, Julien Carette
Χώρα: Γαλλία
Είδος: Πολεμική, Δράμα



Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το αεροπλάνο του λοχαγού de Boeldieu και του υπολοχαγού Maréchal καταρρίπτεται από το Γερμανό αξιωματικό von Rauffenstein. Οδηγούνται σ’ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, όπου μαζί με μια παρέα συμπατριωτών τους, οργανώνουν την απόδραση. Όμως, λίγο πριν την υλοποίηση του σχεδίου, μεταφέρονται σε μία φυλακή-κάστρο υπό τη διοίκηση του von Rauffenstein, ενώ μία σχέση σεβασμού και εκτίμησης συνδέει τους αριστοκρατικής προέλευσης von Rauffenstein και de Boeldieu.

Μια κλασική αντιπολεμική ταινία που είναι αρκετά διαφορετική από τις άλλες, η οποία δεν διαθέτει καμία σκηνή μάχης και με ελάχιστους παρακαλώ πυροβολισμούς. Ο Jean Renoir επικεντρώνεται αποκλειστικά στις διαφορές των κοινωνικών τάξεων και των εθνικοτήτων, μέσα από δραματικές αλλά και πολλές φορές χιουμοριστικές καταστάσεις θέλοντας έτσι να δώσει μια πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα στις δύσκολες στιγμές που περνούν οι πρωταγωνιστές της ταινίας σε στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου. Πάντως αυτό που την κάνει τόσο διαχρονική είναι οι εξαιρετικοί της διάλογοι, κυρίως μεταξύ των δύο αριστοκρατών αξιωματικών όπου μπορεί να προέρχονται και οι δύο από την ίδια κοινωνική τάξη, πράγμα που φαίνεται να νοιάζει περισσότερο τον Γερμανό αξιωματικό, όμως το χάσμα μεταξύ των εθνικοτήτων τελικά θα υπερισχύσει διαπιστώνοντάς το αργότερα από μια ηρωική πράξη του Γάλλου αξιωματικού. Ο γνωστός σκηνοθέτης του βωβού κινηματογράφου Erich von Stroheim είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Γερμανού αξιωματικού και ξεχωρίζει μακράν από όλους τους άλλους ηθοποιούς. Κρίμα που τα στούντιο του καταστρέψανε την καριέρα ως σκηνοθέτης γιατί πιστεύω ότι θα γινόταν πολύ σπουδαίος, όπου φαίνεται του στοίχησε το γεγονός ότι ήταν τελειομανής, οραματιστής και κυρίως ασυμβίβαστος προς τις επιταγές του συστήματος. Η ταινία, αν και ξενόγλωσση, ήταν υποψήφια για το όσκαρ καλύτερης ταινίας και από ότι είδα ήταν η πρώτη φορά που σύμβαινε κάτι τέτοιο.

------------------------------------------ 3: Καλή -------------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Ένας άντρας μόνος (2009)
Ξένος τίτλος: A Single Man
Σκηνοθεσία: Tom Ford
Παίζουν: Colin Firth, Julianne Moore, Nicholas Hoult, Matthew Goode, Jon Kortajarena
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Δράμα, Ψυχολογική



Υπόθεση: Ο Τζορτζ μένει προσκολλημένος στο παρελθόν και δεν μπορεί να δει κανένα μέλλον. Παρακολουθώντας τον για μία ημέρα, βλέπουμε ότι μια σειρά γεγονότων και συναντήσεων τον οδηγούν τελικά στο να αποφασίσει αν η ζωή μετά τον θάνατο του εραστή του, Τζιμ, έχει το οποιοδήποτε νόημα. Ο Τζορτζ δέχεται την παρηγοριά της στενότερης φίλης του, Τσάρλι, μιας 48χρονης καλλονής που κι αυτή πρέπει να δώσει τις δικές της μάχες με τα διλήμματά της για το μέλλον. Ένας νεαρός φοιτητής του Τζορτζ, ο Κένι, που συνειδητοποιεί και αποδέχεται την πραγματική του φύση, αρχίζει να παρακολουθεί στενά τον Τζορτζ καθώς διακρίνει την τρυφερή ψυχή του.

Πρόκειται για μια ανεξάρτητη ταινία και συγκεκριμένα για ένα ψυχολογικό δράμα χαμηλών τόνων που κυλάει με πολύ αργούς ρυθμούς, οι οποίοι συνδυάζονται πολλές φορές με ακόμα πιο αργά πλάνα, δηλαδή σε slow motion που έχουν σαν αποτέλεσμα σε όσους δεν μπουν από την αρχή σε αυτό το κλίμα να βαρεθούν. Η ιστορία της ταινίας επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στην υπαρξιακή κρίση ενός ομοφυλόφιλου καθηγητή και στις ψυχολογικές μεταπτώσεις του μετά το θάνατο του εραστή του. Οπότε, όπως καταλαβαίνει κανείς η ταινία είναι κάπως μονότονη, αν και σε ορισμένα σημεία της την μονοτονία αυτή σπάει η χρήση μερικών φλας μπακ τα οποία μας δείχνουν κάποιες σημαδιακές στιγμές από την ζωή του ζευγαριού. Για μένα το κλειδί της ταινίας είναι να μπεις από την αρχή στο κλίμα της, όπου και πάλι μπορεί κάποιος να κουραστεί, όπως κούρασε κι εμένα λίγο, αλλά με αποζημίωσε με ένα έντονο και συναισθηματικά φορτισμένο φινάλε. Κι είμαι από αυτούς που όσο βαρετή ταινία να είναι, άμα κλείσει εξαιρετικά τότε ταυτόχρονα ανεβαίνει πολύ στην εκτίμησή μου. Η σκηνοθεσία της ταινίας ήταν αρκετά καλή όπου ο σκηνοθέτης της εφάρμοσε ένα τρικ, που κατά την γνώμη μου ήταν πολύ επιτυχημένο: ενώ σε όλη την διάρκεια της ταινίας τα χρώματα της φωτογραφίας ήταν νωθρά, ξαφνικά άλλαζαν και γινόντουσαν πιο έντονα όταν ο πρωταγωνιστής βρισκόταν σε μια συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση. Τέλος ο Colin Firth δίνει μια εξαιρετική και βαθειά εσωτερική ερμηνεία που για μένα άξιζε να πάρει το όσκαρ και όχι ο Jeff Bridges.

---------------------------------- 2: Απλώς ενδιαφέρον -----------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Το φιλί του δολοφόνου (1955)
Ξένος τίτλος: Killer's Kiss
Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick
Παίζουν: Frank Silvera, Jamie Smith, Irene Kane, Jerry Jarrett, Mike Dana
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Φιλμ νουάρ, Θρίλερ



Υπόθεση: Ένας μποξέρ και μια ιδιωτική «χορεύτρια» βρίσκονται μαζί, αφού αυτός την σώζει από το σκληρό αφεντικό της. Όμως, ο τελευταίος δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα.

Πρόκειται για την δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία του Stanley Kubrick όπου εδώ σχεδόν κάνει τα πάντα (σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία, παραγωγή). Η ταινία είναι ένα απλό φιλμ νουάρ όπου διαθέτει σχεδόν όλα τα απαραίτητα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτό το είδος αλλά αυτό από μόνο του φαίνεται πως δεν φτάνει. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στο αδύναμο σενάριο (δυστυχώς πίσω από αυτό βρίσκεται ο Kubrick) όπου μας διηγείται μια απλοϊκή ιστορία χωρίς να έχει ουσιαστικά τίποτα να μας πει. Όμως η ταινία μας αποζημιώνει με ένα αρκετά καλό τελευταίο δεκάλεπτο όπου εκεί ο Kubrick μας δείχνει το ταλέντο του με ένα κυνηγητό στα στενά σοκάκια και στις ταράτσες των παλιών κτιρίων της Νέας Υόρκης, με φόντο ένα ομιχλώδης τοπίο καθώς και με μια αγωνιώδης μάχη σε μια αποθήκη με κούκλες. Δυστυχώς με πολύ βαριά καρδιά του βάζω μια τόσο χαμηλή βαθμολογία σε ταινία του όπου όμως την αμέσως επόμενη χρονιά θα κάνει αυτό που δεν έκανε σε αυτήν την ταινία, δηλαδή ένα αριστουργηματικό φιλμ νουάρ το The Killing ξεκινώντας έτσι μια τεράστια διαδρομή που θα τον καθιέρωνε, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ως τον μεγαλύτερο σκηνοθέτη όλων των εποχών.

--------------------------------------- 1: Μετριότατη ----------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Ο Εκλεκτός (2010)
Ξένος τίτλος: The Book of Eli
Σκηνοθεσία: Albert Hughes, Allen Hughes
Παίζουν: Denzel Washington, Gary Oldman, Mila Kunis, Ray Stevenson, Jennifer Beals
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Περιπέτεια, Δράση



Υπόθεση: Σε μία μετα-αποκαλυπτική εποχή στις ΗΠΑ, ένας μοναχικός άντρας θα πολεμήσει για να προστατέψει ένα ιερό βιβλίο που περιέχει μυστικά που θα σώσουν την ανθρωπότητα.

Χωρίς πολλά λόγια η ταινία χάνεται μέσα στην χρυσή της μετριότητα, με καρικατουρίστικη κι εντελώς κλισεδιάρικη σκηνοθεσία, όπως καρικατουρίστικος είναι ο ρόλος που “ερμηνεύει” ο Denzel Washington. Μια ανιαρή μελλοντολογική-θρησκευτική ταινία, με προσχηματικό σενάριο όπου εμένα προσωπικά δεν με έπεισε καθόλου αυτή η εικόνα, δηλαδή ενός κόσμου του μέλλοντος που έχει καταστραφεί από έναν πυρηνικό όλεθρο. Την ίδια περίπου θεματολογία είχε και το The Road με τον εκπληκτικό Viggo Mortensen το οποίο όμως ήταν κλάσης ανώτερο από αυτήν εδώ. Το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι στην ταινία ήταν το θρησκευτικό της στοιχείο, με το οποίο ήθελε να τονίσει ότι για να φτιαχτεί ο κόσμος πάλι από την αρχή πρέπει ο άνθρωπος να ξαναβρεί πάλι την χαμένη του πίστη, η οποία εδώ συμβολίζεται με την Βίβλο, όπου σε λάθος χέρια μπορεί να αποβεί μοιραίο γιατί έτσι θα μπορούν να χειραγωγήσουν τον όχλο, άρα να εξουσιάσουν τον κόσμο.

0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

Η κινη/φική μου βδομάδα 10-5-10

------------------------------------- 5: Αριστούργημα --------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Ο δράκος του Τσέστερ (1957)
Ξένος τίτλος: Night of the Demon
Σκηνοθεσία: Jacques Tourneur
Παίζουν: Dana Andrews, Peggy Cummins, Niall MacGinnis, Maurice Denham, Athene Seyler
Χώρα: Αγγλία
Είδος: Τρόμου, Φαντασία, Μυστηρίου, Θρίλερ, Ψυχολογική




Υπόθεση: Ο αμερικανός dr. John Holden πηγαίνει στο Λονδίνο για ένα παραεπιστημονικό συνέδριο. Εκεί θα πρέπει να ερευνήσει μια σειρά παράξενων φαινομένων που έχουν σχέση με μια περγαμηνή, ερχόμενος αντιμέτωπος με μία δαιμονισμένη, υπερφυσική, οντότητα και παράλληλα αντικείμενο λατρείας για τους κατοίκους μιας μικρής κοινότητας.

Για μένα μία από της κορυφαίες στιγμές του κλασικού τρόμου και ειδικότερα του υπαινικτικού τρόμου, οι οποίες βασίζονται στις σκηνοθετικές τεχνικές, στα τεχνάσματα, στα τρικ που εφαρμόζουν οι εκάστοτε σκηνοθέτες για να δημιουργήσουν μια υποβλητική ατμόσφαιρα εστιάζοντας έτσι περισσότερο στον αρχέγονο φόβο του θεατή προς το άγνωστο. Μια τέτοια λοιπόν περίπτωση είναι αυτή η αριστουργηματική ταινία από τον πολύ σπουδαίο και κατά την γνώμη μου αρκετά υποτιμημένο σκηνοθέτη Jacques Tourneur, ο οποίος διέπρεψε περισσότερο στα φιλμ-νουάρ και φυσικά στις ταινίες τρόμου και ειδικότερο στον υπαινικτικό και μεταφυσικό τρόμο δίνοντας έτσι μια εντελώς άλλη διάσταση και μια νέα πνοή στις ταινίες αυτού του είδους.
Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι το υποδειγματικό της σενάριο που είναι τόσο πειστικό και σχολαστικό με τα θέματα των δεισιδαιμονιών, της μαύρης μαγείας κτλ. που σε κάνει να αφήσεις πίσω σου τις όποιες αμφιβολίες σου για αυτά τα πράγματα και να παρασυρθείς σε αυτόν τον κόσμο, κάνοντάς ‘σαι να πιστέψεις ότι όλα αυτά που γίνονται στην ταινία μπορούν να συμβούν. Όλα αυτά φαίνονται από την αρχή κιόλας της ταινίας που σε προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει μ’ έναν δυνατό πρόλογο για δεισιδαιμονίες, μαύρη μαγεία και διάφορους μύθους. Επίσης ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο του σεναρίου είναι ο ρόλος του πρωταγωνιστή, ενός ψυχιάτρου, που τον θέλει να αρνείται σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ταινίας την ύπαρξη όλων αυτών των πραγμάτων, ιντριγκάροντας έτσι περισσότερο τον θεατή.
Ο Tourneur δίνει ένα ρεσιτάλ σκηνοθετικής μαεστρίας καθώς χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, τεχνάσματα και τρικ στην σκηνοθεσία όπου σε συνδυασμό με την εξπρεσιονιστική φωτογραφία και την ανατριχιαστική μουσική μας δίνει ένα αποτέλεσμα αξεπέραστο, από τα πιο υποδειγματικά στο σινεμά του κλασικού τρόμου. Πιο συγκεκριμένα ο Tourneur διάλεγε διάφορες γωνίες λήψεις οι οποίες έδιναν βάθος στους εσωτερικούς χώρους όπου σε συνδυασμό με τα παιχνίδια του με τις σκιές σου μετάδιδε μια αίσθηση διαρκής ανασφάλειας και ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε, κάτι το οποίο σύμβαινε και στους εξωτερικούς χώρους μόνο που εκεί χρησιμοποιούσε το τρικ της ομίχλης και παίζοντας με τα στοιχεία της φύσης. Γενικά κάθε σκηνή και κάθε πλάνο της ταινίας ήταν γυρισμένα εξαιρετικά και κυρίως ευρηματικά.

----------------------------------- 4,5: Πολύ καλή (+) ------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Σατανική επιχείρηση (1966)
Ξένος τίτλος: Seconds
Σκηνοθεσία: John Frankenheimer
Παίζουν: Rock Hudson, Salome Jens, John Randolph, Will Geer, Richard Anderson
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Θρίλερ, Ψυχολογική, Μυστηρίου




Υπόθεση: Πετυχημένος τραπεζίτης σε υπαρξιακή κρίση έρχεται σε επαφή με μυστηριώδη εταιρεία που υπόσχεται να του αλλάξει ριζικά τη ζωή. Με καινούρια πλέον ταυτότητα και αλλαγμένο παρουσιαστικό, ο ήρωας σβήνει κάθε ίχνος από το παρελθόν του και ξεκινά από την αρχή, συνειδητοποιεί όμως λίγο αργά τον απίστευτο εφιάλτη στον οποίο έχει παγιδευτεί…

Ένα εξαιρετικό και απίθανο ψυχολογικό θρίλερ από το μετρ του είδους John Frankenheimer είναι τούτη εδώ η ταινία η οποία αποτελεί μία από τις πιο δυνατές στιγμές της δεκαετίας του ’60, αν και αμφισβητήθηκε και αγνοήθηκε από τους κριτικούς εκείνη την εποχή, για να αναγνωριστεί όμως αργότερα ως cult και με ένα εκπληκτικό και άκρως πεσιμιστικό φινάλε, από τα πιο σοκαριστικά που έχουν γίνει ποτέ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η ταινία είναι στην λίστα ενός εξαιρετικού βιβλίου με τίτλο “1001 ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε”. O Frankenheimer, ο οποίος εκείνη την εποχή γαμ… κι έδερνε να το πω έτσι απλά, συνεχίζει στο ύφος και στην θεματική του αριστουργηματικού The Manchurian Candidate του 1962. Μόνο που εδώ τελειοποιεί τις σκηνοθετικές του μεθόδους δίνοντας ένα ρεσιτάλ σκηνοθεσίας, με πειραματισμούς της κάμερας χρησιμοποιώντας παραμορφωτικούς φακούς, παράξενες και απροσδόκητες γωνίες λήψης και άλλες μικρές λεπτομέρειες όπου σε συνδυασμό με την σχεδόν εξπρεσιονική ασπρόμαυρη φωτογραφία και την υποβλιτική μουσική του Jerry Goldsmith (ο άνθρωπος έχει συνθέσει την πιο τρομακτική μουσική που έχω ακούσει ποτέ σε ταινία, στο The Omen) φτιάχνουν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα ανασφάλειας και φόβου. Πάντως είναι μια αντισυμβατική και ιδιόρρυθμη ταινία, δηλαδή δεν έχει τους συνηθισμένους ρυθμούς ή σενάριο ή σκηνοθεσία που συναντάς στις περισσότερες ταινίες κι αυτό ίσως ξενίσει μερικούς, εγώ πάντως τα λάτρεψα. Τώρα για περαιτέρω ανάλυση σχετικά με το τι γίνεται στην ταινία δεν χρειάζεται, γιατί πιστεύω ότι και μόνο διαβάζοντας την υπόθεση καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Η ταινία ήταν υποψήφια για τον χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κανων. Τέλος να αναφερθώ στους εκπληκτικούς τίτλους αρχής όπου για μένα μπαίνουν στις ανθολογίες του παγκόσμιου κινηματογράφου με τους καλύτερους τίτλους έναρξης μιας ταινίας.

Ελληνικός τίτλος: Ανδρομέδα: Αποστολή άκρως απόρρητη (1971)
Ξένος τίτλος: The Andromeda Strain
Σκηνοθεσία: Robert Wise
Παίζουν: Arthur Hill, David Wayne, James Olson, Kate Reid, Paula Kelly
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Επιστημονική φαντασία, Θρίλερ, Μυστηρίου




Υπόθεση: Ένας αμερικανικός δορυφόρος έχει πέσει σε ένα μικρό χωριό στο Νέο Μεξικό, ο οποίος κουβαλά μαζί του ένα θανατηφόρο φορτίο εξοντώνοντας έτσι όλους σχεδόν τους κατοίκους. Μια ειδική ομάδα επιστημόνων που κρύβεται κάτω από έδαφος, θα προσπαθήσει να προλάβει την εξάπλωση του «εχθρού» και να βρει τον ιδανικό τρόπο για να τον εξοντώσει πριν να είναι πλέον αργά.

Μία από τις πιο σοβαρές και ρεαλιστικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχουν γίνει ποτέ και για μένα σίγουρα μία από τις καλύτερες αυτού του είδους, είναι τούτο το εξαιρετικά αγωνιώδες έργο που σε καθηλώνει στην κυριολεξία από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό παρά τα 130’ λεπτά που διαρκεί. Η ιστορία της ταινίας εξελίσσεται με τόση μαθηματική και σχολαστική ακρίβεια (αυτό βέβαια οφείλεται στο γεγονός ότι το σενάριό της βασίζεται στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Michael Crichton) που την κάνει εφιαλτικά ρεαλιστική, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο τρόπος παρουσίασης των γεγονότων σε μορφή ντοκουμέντου, η προχωρημένη σκηνογραφική δουλειά, η λιτή στα χρώματα φωτογραφία, η υποβλητική μουσική, το εξαιρετικό μοντάζ και φυσικά η πολύ καλή, στιβαρή και με διάφορα τρικ (διαίρεση της οθόνης σε παραθυράκια) σκηνοθεσία του σπουδαίου κινηματογραφιστή Robert Wise, ο οποίος μας έχει δώσει άλλη μια εξαιρετική ταινία επιστημονικής φαντασίας το The Day the Earth Stood Still, μας δίνουν ένα συνεχές κλίμα διογκούμενης κλειστοφοβίας και αβεβαιότητας. Και αυτό είναι το μεγάλο όπλο της ταινίας όπου έρχεται να το επισφραγίσει με ένα φινάλε γεμάτο ερωτήματα που ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας που κυριαρχούσε σε όλο το φιλμ. Μια must see ταινία επιστημονικής φαντασίας που δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα οι φίλοι αυτού του είδους.

--------------------------------------- 3,5: Καλή (+) ----------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Μονομαχία δύο κόσμων (1956)
Ξένος τίτλος: Forbidden Planet
Σκηνοθεσία: Fred M. Wilcox
Παίζουν: Walter Pidgeon, Anne Francis, Leslie Nielsen, Warren Stevens, Jack Kelly
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Επιστημονική φαντασία, Θρίλερ




Υπόθεση: Ο Κυβερνήτης Ανταμς και το πλήρωμά του, έχουν να εκπληρώσουν μια αποστολή σε ένα πλανήτη στον οποίο πριν 20 χρόνια είχαν χαθεί τα ίχνη 20 επιστημόνων με το διαστημόπλοιο τους. Όταν φτάνουν εκεί ανακαλύπτουν ότι οι μόνοι επιζώντες είναι ο καθηγητής Μόρβιους και η κόρη του Αλτα. Αυτοί οι 2 επέζησαν μυστηριωδώς παρά την ύπαρξη ενός αόρατου τέρατος που κυβερνά τον πλανήτη και σκότωσε τους υπόλοπους επιστήμονες…

Μία από τις πιο cult ταινίες επιστημονικής φαντασίας η οποία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις μετέπειτα ταινίες αυτού του είδους σε πολλά πράγματα κυρίως ως προς τον τρόπο απεικόνισης ενός κόσμου σε έναν πλανήτη και ως προς την αισθητική τους π.χ. τα σκηνικά, τα κουστούμια, τα εφέ, η μουσική όπως επίσης και με άλλα στοιχεία π.χ. οι ένστολοι άντρες μιας κάποιας ομοσπονδίας με πιστόλια-λέιζερ, η αναζήτηση καινούργιων κόσμων, η ύπαρξη ενός προηγμένου τεχνολογικά και νοηματικά πολιτισμού, το ρομπότ. Έτσι λοιπόν, ίσως είναι η πρώτη ταινία επιστ. φαντασίας που περιέχει όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω και για αυτό πιστεύω ότι δίκαια θεωρείται σταθμός σε αυτό το είδος. Στα της ταινίας τώρα όπου μπορεί στους περισσότερους σήμερα να μην λέει και πολλά, όμως σε μένα και σε αυτούς που λατρεύουν αυτά τα b-movies της δεκαετίας του ’50 και του ’60 λέει πολλά. Εντάξει μπορεί το σενάριο να είναι λιγάκι αφελές και πέρα για πέρα από κάθε φαντασία αλλά για εκείνη την εποχή ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Η σκηνοθεσία είναι απλή όπου πιστεύω ότι αυτό είναι το λιγότερο που πρέπει να κοιτάξει κανείς σε αυτήν την ταινία γιατί την παράσταση κλέβει η καλλιτεχνική διεύθυνση και τα τεχνικά της μέρη όπως είναι τα εξαιρετικά σκηνικά, τα ιδιόμορφα κοστούμια, η πειραματική ηλεκτρονική μουσική που σου μεταδίδει της αίσθηση μιας απόκοσμης ατμόσφαιρας την οποία και βρήκα πολύ επιτυχημένη και φυσικά τα πολύ καλά εφέ για εκείνη την εποχή όπου η απεικόνιση του εσωτερικού του πλανήτη που δείχνουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα του χαμένου πολιτισμού των krell είναι εξαιρετική σε σύλληψη. Πάντως όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτού του είδους τα b-movies μπορεί να βαρεθούν.

------------------------------------------ 3: Καλή -------------------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Δράκουλας (1931)
Ξένος τίτλος: Dracula
Σκηνοθεσία: Tod Browning
Παίζουν: Bela Lugosi, Helen Chandler, David Manners, Dwight Frye, Edward Van Sloan
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Τρόμου




Υπόθεση: Ο Ρέτνφιλντ καταφθάνει στα Καρπάθια για να εμπορευτεί μια έπαυλη του Λονδίνου με κάποιον κόμη Δράκουλα. Σύντομα, μαθαίνει πως ο κόμης είναι βαμπίρ και πως σκοπό έχει να αναζητήσει την αιώνια αγάπη του στην Αγγλία.

Πρόκειται ίσως για την διασημότερη κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Bram Stoker αλλά σίγουρα όχι η καλύτερη, όπου ουσιαστικά αποτέλεσε την απαρχή των ταινιών τρόμου ως ξεχωριστού κινηματογραφικού είδους και ειδικότερα των ταινιών τρόμου με τέρατα όπως τον Frankenstein, τον λυκάνθρωπο, την μούμια κτλ. από τα περίφημα στούντιο της Universal η οποία ήταν κυρίαρχη σε αυτό το είδος. Η σκηνοθεσία είναι του Tod Browning, μετρ στις ταινίες τρόμου και ο οποίος θα τάραζε τα κινηματογραφικά δρώμενα ένα χρόνο αργότερα με το σοκαριστικό και αριστουργηματικό Freaks, την παράσταση όμως κλέβει η επιβλητική παρουσία του Bela Lugosi ο οποίος και αποτελεί το μεγάλο ατού του φιλμ όπου μετά την προβολή του έγινε παγκοσμίως γνωστός και καθιερώθηκε σε παρόμοιους ρόλους. Η ταινία ωστόσο, παρόλο το μεγάλο αυτό ατού της και την πολύ καλή εξπρεσιονιστική φωτογραφία που δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα, έχει μια σχετικά απλή σκηνοθεσία και σε συνδυασμό με τις απαρχαιωμένες κινηματογραφικές τεχνικές που χρησιμοποιεί, στα μάτια του σημερινού θεατή φαίνεται κάπως ξεπερασμένη. Πάντως τα πρώτα λεπτά της ταινίας όπου βλέπουμε μια άμαξα να περνάει μέσα από ένα φαράγγι, μέσα στην οποία βρίσκονται κάποιοι ταξιδιώτες που διηγούνται τον μύθο του Δράκουλα αλλά και η στιγμή της άφιξης του Renfield στο επιβλητικό κάστρο του Δράκουλα και την περιήγησή του στο εσωτερικό είναι εξαιρετικά. Σε αντίθεση με την κορύφωση της ταινίας και το φινάλε που ήταν αρκετά φτωχό.

Ελληνικός τίτλος: Τρομαγμένη πολιτεία (1955)
Ξένος τίτλος: Tarantula
Σκηνοθεσία: Jack Arnold
Παίζουν: John Agar, Mara Corday, Leo G. Carroll, Nestor Paiva, Ross Elliott
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Τρόμου, Επιστημονική φαντασία




Υπόθεση: Μια αράχνη δραπετεύει από ένα απομονωμένο εργαστήριο πειραμάτων στην έρημο και αυξάνεται σε μέγεθος τεράστιο και σκορπά τον όλεθρο στους κατοίκους…

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά b-movie της δεκαετίας του ’50 που έχουν ως θέμα γιγάντια τέρατα μαζί με το Them! και το ιαπωνικό Gojira, όπου εκείνη την εποχή ήταν της μόδας, από τον εξπέρ του είδους Jack Arnold. Πάντως είναι ένα αξιόλογο b-movie κι αυτό οφείλεται κυρίως στην σκηνοθετική επιδεξιότητα του σκηνοθέτη ο οποίος έχοντας προϋπηρεσία και εμπειρία σε τέτοιου είδους ταινίες, χρησιμοποιεί ευρηματικά τεχνάσματα, με την βοήθεια βέβαια των εφέ και του πολύ καλού μακιγιάζ ώστε να μας δώσει ένα όσο το δυνατόν καλύτερο και πειστικό αποτέλεσμα. Αν και η υπόθεση αργεί λίγο να πάρει μπρος, όταν όμως πάρει, πρωταγωνιστής της ταινίας γίνεται η γιγαντιαία ΤΑΡΑΝΤΟΥΛΑ όπου προς το τέλος της βλέπουμε και ορισμένες εντυπωσιακές σκηνές. Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ κάνει ένα πολύ μικρό πέρασμα ο Clint Eastwood στον ρόλο ενός πιλότου αεροπλάνου, σε έναν από τους πρώτους ρόλους του στον κινηματογράφο.

Ελληνικός τίτλος: Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας (2009)
Ξένος τίτλος: Luftslottet som sprängdes aka... The Girl Who Kicked the Hornet's Nest
Σκηνοθεσία: Daniel Alfredson
Παίζουν: Michael Nyqvist, Noomi Rapace, Lena Endre, Annika Hallin, Jacob Ericksson
Χώρα: Σουηδία, Δανία, Γερμανία
Είδος: Θρίλερ, Μυστηρίου




Υπόθεση: Η Λίσμπετ Σαλάντερ καταστρώνει την εκδίκησή της απέναντι στον άνθρωπο που προσπάθησε να τη σκοτώσει και στις κυβερνητικές οργανώσεις που παραλίγο να καταστρέψουν τη ζωή της. Αλλά η αποστολή της δεν είναι εύκολη. Γιατί μετά τη σφαίρα που δέχτηκε στο κεφάλι, νοσηλεύεται στην εντατική υπό στενή επιτήρηση και όταν βγει θα οδηγηθεί στο δικαστήριο κατηγορούμενη για τρεις φόνους και μια απόπειρα δολοφονίας.

To τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που βασίστηκαν πάνω στα μυθιστορήματα του Stieg Larsson, τα οποία κι έγιναν best seller στη χώρα του, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν και τα τρία βιβλία στον κινηματογράφο μέσα στο 2009 παρακαλώ. Το τελευταίο μέρος είναι λίγο καλύτερο από το δεύτερο και τελικά πιο αδύναμο μέρος, αφού βλέπουμε την τελική τροπή των πραγμάτων χωρίς ωστόσο να είναι κάτι το εξαιρετικό. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί πολύ απλά βλέπουμε την αναμενόμενη εξέλιξη των πραγμάτων, χωρίς καμιά έκπληξη ή ανατροπή, με λίγη δράση, το μυστήριο έχει αρχίσει να λύνεται προ πολλού με αποτέλεσμα το μοναδικό ενδιαφέρον της ταινίας να είναι, πως τελικά θα τελειώσει η ιστορία. Πάντως η ταινία είναι μια χαρά αλλά όταν είχα δει την πρώτη και με είχε ενθουσιάσει πολύ, περίμενα περισσότερα για την συνέχεια. Ίσως γι’ αυτό να φταίει η αλλαγή του σκηνοθέτη μετά την ολοκλήρωση της πρώτης ταινίας, όπου από κει κι έπειτα η σκηνοθεσία ήταν πιο συμβατική και προβλέψιμη και χωρίς την υποβλητική και σκοτεινή ατμόσφαιρα της πρώτης.

------------------------------ 2,5: Απλώς ενδιαφέρων (+) -------------------------------

Ελληνικός τίτλος: Κελί 211 (2009)
Ξένος τίτλος: Celda 211 aka... Cell 211
Σκηνοθεσία: Daniel Monzón
Παίζουν: Carlos Bardem, Luis Tosar, Alberto Ammann, Marta Etura, Félix Cubero
Χώρα: Ισπανία, Γαλλία
Είδος: Θρίλερ, Δράμα, Δράση




Υπόθεση: Αφήνοντας την έγκυο γυναίκα του στο σπίτι, ένας σωφρονιστικός υπάλληλος παρουσιάζεται στη νέα του δουλειά, στη Ζαμόρα, μία ημέρα νωρίτερα. Όταν στη φυλακή ξεσπά βίαιη εξέγερση, ένα ατύχημα θα τον παγιδεύσει στο κελί 211. Εγκαταλελειμμένος από τους συναδέλφους του, πρέπει να πείσει τους εκτός ελέγχου κατάδικους ότι είναι ένας από αυτούς.

Η ταινία αυτή είναι η απάντηση του ισπανικού σινεμά στο εξαιρετικό γαλλικό φιλμ Un prophete, η οποία όμως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση στο επίπεδό του όσο κι αν θέλουν να το διαφημίσουν σαρώνοντας έτσι τα βραβεία Goya (τα αντίστοιχα ισπανικά όσκαρ). Δεν λέω, έχει μπόλικη δράση όπου δεν θα σε κάνει να βαρεθείς καθόλου, ανατροπές, αρκετές συγκινήσεις, φλασμπακ και άλλα μικρά πραγματάκια που κάνουν την ταινία ένα άκρως ψυχαγωγικό θέαμα. Από την άλλην όμως, μέσα σε όλη αυτήν την καλογυαλισμένη δράση με ενόχλησαν κάποια πράγματα που εντοπίζονται κυρίως στο σενάριο, όπου κατά την γνώμη μου υπάρχουν αρκετές υπερβολές, οι οποίες οδηγούν σε λιγάκι ακραίες και τραβηγμένες καταστάσεις όπου στο τέλος καταλήγουν σε μελόδραμα. Επίσης η σκηνοθεσία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και η αφήγησή της ήταν κάπως ελλειπτική, χωρίς συνοχηκότητα. Πάντως είναι μια ταινία που αξίζει να την δεις όπου όλα τα λεφτά είναι ο δευτερο-πρωταγωνιστής της Luis Tosar στον ρόλο του αδίστακτο κατάδικου Malamadre.

Ελληνικός τίτλος: Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά (2009)
Ξένος τίτλος: Flickan som lekte med elden aka... The Girl Who Played with Fire
Σκηνοθεσία: Daniel Alfredson
Παίζουν: Noomi Rapace, Michael Nyqvist, Lena Endre, Georgi Staykov, Sofia Ledarp
Χώρα: Σουηδία, Δανία, Γερμανία
Είδος: Θρίλερ, Μυστηρίου, Δράση




Υπόθεση: Δυο δημοσιογράφοι που ξεσκέπασαν ένα κύκλωμα λαθρεμπορίας, βρέθηκαν δολοφονημένοι. Η Lisbeth Salander είναι η κύρια ύποπτος και το ανθρωποκυνηγήτό με την αστυνομία ξεκινά. Την ίδια στιγμή, ο Mikael Blomkvist, ο εκδότης του περιοδικού Millennium που έχει πείρα από αστυνομικές υποθέσεις, δεν θα πιστέψει αυτό που ακούει στις ειδήσεις. Βέβαιος για την αθωότητα της Lisbeth, θα προσπαθήσει να την βρει πρώτος αυτός.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ότι οι συνέχειες είναι κατώτερες από την πρώτη. Η ταινία είναι ένα ή και ενάμισι επίπεδο πιο κάτω από την αρχική σε αρκετά πράγματα που εντοπίζονται κυρίως, κατά τη γνώμη μου, στο αδύναμο σενάριο όπως επίσης και στην κάπως “ελαφριά” και συμβατή σκηνοθεσία έναντι της πιο στιβαρής και ατμοσφαιρικής σκηνοθεσίας που υπήρχε στην πρώτη όπου βέβαια αυτή η μεγάλη διαφορά οφείλεται στην αλλαγή του σκηνοθέτη. Μπορεί η ιστορία της ταινίας να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η πρώτη και να κρατάει όλα εκείνα τα στοιχεία που την έκαναν επιτυχία (δράση, μυστήριο, αγωνία + την παρουσία ενός επιβλητικού κακού με διαστάσεις γίγαντα και ξανθά βαμμένα μαλλιά) όμως φαίνεται να έχει χάσει την δυναμική της και οδηγώντας αναπόφευκτα σε ένα τέλος, όπου εκτός του ότι δεν μου άρεσε το βρήκα κάπως υπερβολικό, ειδικά σε ένα σημείο του. Πάντως η ταινία προσφέρεται για ένα ψυχαγωγικό δίωρο.

0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα