Περισσότερα για μένα περί κινη/γράφου


  • Η βασική μου αρχή είναι ότι πρέπει πάντα να σέβεσαι την γνώμη του άλλου έστω κι αν διαφωνείς εξολοκλήρου με αυτήν. Μέσα από τις διαφωνίες και εφόσον υπάρχει ο αμοιβαίος αυτός σεβασμός μπορούν να γίνουν πολύ εποικοδομητικές συζητήσεις.
  • Όλα στον κινηματογράφο είναι υποκειμενικά. Η μόνη αντικειμενικότητα που υπάρχει είναι του εαυτού μας, την οποία  μπορώ να την επιβάλλω μόνο σε μένα αλλά όχι στους άλλους.
  • Όλες οι βαθμολογίες που βάζω είναι με βάση το προσωπικό μου γούστο και όχι με βάση το τι τη θεωρώ εγώ. Δηλαδή μπορεί κάποια ταινία να την θεωρώ σπουδαία ή να την θαυμάζω για κάποια πράγματα, αλλά να μην μου άρεσε. Στο τέλος όμως η βαθμολογία θα είναι με βάση το πόσο μου άρεσε.
  • Βλέπω τα πάντα γιατί πολύ απλά θέλω να έχω άποψη για όλα. Οι αγαπημένες μου ταινίες εξάλλου είναι από όλα τα είδη του κινηματογράφου.
  • Είμαι μεγάλος λάτρης του βωβού κινηματογράφου και του κλασικού Χόλιγουντ (με τα καλά του και τα κακά του). Κι όταν λέω του κλασικού Χόλιγουντ εννοώ τις δεκαετίες του ’30, ’40 και του ’50 όπου για μένα εκεί τελειώνει αυτή η περίοδος.
  • Δεν είμαι λάτρης του σουρεαλισμού (ωστόσο μου αρέσουν πολύ οι ντανταϊστικές και σουρεαλιστικές ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους της δεκαετίας του ’20, κυρίως λόγω των φορμαλιστικών και υφολογικών τους καινοτομιών) και της Nouvelle Vague αλλά αναγνωρίζω όμως την σημασία τους και την πολύ σημαντική θέση που κατέχουν στην ιστορία του κινηματογράφου, θαυμάζοντας ορισμένες από τις πιο αντιπροσωπευτικές τους ταινίες όπως το “El angel exterminador”, το “Rekopis znaleziony w Saragossie” και το “L'annee derniere a Marienbad”. Είμαι όμως λάτρης των γερμανικών κινημάτων-ρευμάτων της δεκαετίας του 1920 (εξπρεσιονισμός, kammerspielfilm, Νέα Αντικειμενικότητα), του Σοβιετικού Μοντάζ, του γαλλικού ποιητικού ρεαλισμού, του νεορεαλισμού, του αγγλικού Free Cinema, της Άνοιξης της Πράγας και του Δόγματος ’95.
  • Λατρεύω τις ταινίες που είναι πεσιμιστικές όπου συνήθως είναι και οι πιο αγαπημένες μου. Όπως επίσης μου αρέσουν τα b-movies και γενικά οι low budget ταινίες, το ανεξάρτητο σινεμά όπου σε αυτές τις ταινίες οι σκηνοθέτες έχουν τον απόλυτο έλεγχο και ολοκληρώνουν την ταινία τους όπως ακριβώς την οραματίζονται, βγάζοντας έτσι πολλές φορές μικρά διαμάντια και αριστουργήματα. 
  • Αγαπημένες δεκαετίες (με σειρά προτιμήσεως):
              1.  Δεκαετία 1950
              2.  Δεκαετία 1960
              3.  Δεκαετία 1970
              4.  Δεκαετία 1990
              5.  Δεκαετία 1940
              6. 
Δεκαετία 1980
              7. 
Δεκαετία 2000
              8.  Δεκαετία 1920
              9.  Δεκαετία 1930
              10.  Δεκαετία 1910
  • Top-5 αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη (με σειρά προτιμήσεως):
    1. Φιλμ νουάρ
    2. Τρόμου
    3. Επιστημονικής φαντασίας
    4. Γουέστερν
    5. Μιούζικαλ
    Άλλα είδη που μου αρέσουν είναι οι γκανγκστερικές, τα κινούμενα σχέδια, οι πολεμικές (κυρίως οι αντιπολεμικές), τα πολιτικά θρίλερ (κυρίως της δεκαετίας του ’60 και του ’70) και τα ψυχολογικά θρίλερ.
  • Top-10 αγαπημένες χώρες (με σειρά προτιμήσεως): 
              1.  ΗΠΑ
              2.  Αγγλία
              3. 
Γαλλία
              4.  Ιαπωνία
              5.  Ιταλία
              6.  Γερμανία
              7.  Ρωσία
              8. 
Κίνα/Χονγκ Κονγκ
              9. 
Ισπανία
              10. Σουηδία

    6 σχόλια:

    1. Θα μείνω προς το παρόν σε έναν από αυτούς τους προβληματισμούς: Η ιδιότητα του σκηνοθέτη ως δημιουργού που εδώ και τριάντα χρόνια έχουν ευνουχίσει τα μεγάλα στούντιο. Ως γνωστόν αυτή η ιδιότητα έφτασε στο απόγειό της τέλη δεκαετίας '60 μέχρι και όλη τη δεκαετία του '70. Ωστόσο όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες ήταν σε επιφυλακή για τη στιγμή που θα διακόψουν μεγαλοπρεπώς αυτήν την ελευθερία και φυσικά τη βρήκαν στο πρόσωπο μιας ιδιόμορφης, υπερβολικά προσωπικής αλλά πανέμορφης, ιδιαίτερης και τρομερά παρεξηγημένης ταινίας για εμένα, του HEAVEN'S GATE, όπου όλοι το μίσησαν για κυριολεκτικά ηλίθιους λόγους (μεγάλη διάρκεια, υπερβολική έμμονη σε σκηνοθετική βιρτουοζιτέ, χρήση πατινιών στην Άγρια Δύση κ.τ.λ.) και φυσικά λόγω της αρνητικής φήμης πάτωσε εμπορικά και τελμάτωσε την μέχρι τότε ασταμάτητα ανοδική πορεία του Τσιμίνο που είχε μόλις κάνει τον ΕΛΑΦΟΚΥΝΗΓΟ. Συμπέρασμα: Don't fuck with the studios, do as they say and think. Συγγνώμη για την ενδεχομένως υπερβολική ματιά μου πάνω στο ζήτημα.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    2. Συμφωνώ απόλυτα σε αυτά που λες όπου είμαι μαζί 100%. Αν και δεν την έχω δει την ταινία που λες, όμως έχω διαβάσει κατά καιρούς πολλά πράγματα για αυτήν όπως και για τον Τσιμίνο. Αλλά ανεξάρτητα αν θα μου αρέσει ή όχι είμαι ενάντια στο να επεμβαίνεις στο έργο ενός σκηνοθέτη και πόσο δε μάλλον σε μεγάλους δημιουργούς σαν τον Τσιμίνο, με όραμα, ανήσυχο και ασυμβίβαστο πνεύμα κτλ. Για μένα αυτό είναι έγκλημα κατά της τέχνης. Δυστυχώς κρίμα για τον Τσιμίνο που δεν κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το ομολογουμένος δυνατό σοκ που υπέστη από την “κακοποίηση” των στούντιο.
      Μου αρέσει που παθιάζεσαι με ορισμένα θέματα, που πιστεύεις ότι έχουν γίνει μεγάλες αδικίες γιατί έτσι ακριβώς είμαι κιεγώ.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    3. μου αρεσει το "μανιφεστο" σου.ειδικα για τα ρημεηκ
      ερχομαι να υπερθεματισω.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    4. Σ' ευχαριστώ.
      Απλά αυτά τα έγραψα για να με γνωρίσει ο άλλος καλύτερα.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    5. Ασπάζομαι τον argirocinefilismo και δηλώνω πλήρη αφοσίωση στον αγώνα για καλύτερες ταινίες και ανακάλυψη νέων ταλέντων και auter!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    6. "argirocinefilismo" - Μου άρεσε πολύ αυτό!
      Βλέπω academy ότι έπιασες απόλυτα το νόημα της ανάρτησής μου. ;)

      ΑπάντησηΔιαγραφή