Ελληνικός τίτλος: Ο κύριος Βερντού (1947)
Ξένος τίτλος: Monsieur Verdoux
Σκηνοθεσία: Charles Chaplin
Παίζουν: Charles Chaplin, Mady Correll, Allison Roddan, Robert Lewis, Audrey Betz
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Δραματική κομεντί
Υπόθεση: Ο κυνικός κύριος Βερντού είναι ένας κυανοπώγωνας. Παντρεύεται κυρίες και τις σκοτώνει για να καταχραστεί τις περιουσίες τους, προς όφελος της οικογένειας του. Δύο από αυτές, όμως, περιπλέκουν τα πράγματα.
Έχοντας δει πλέον όλες τις μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο Charles Chaplin, ομολογώ ότι αυτή είναι και η πιο αγαπημένη μου. Αυτό το τόσο υποτιμημένο αριστούργημα που πολεμήθηκε τόσο σκληρά στην εποχή του επειδή ο Chaplin τόλμησε να κάνει μια σκοτεινή ταινία που δεν συμβάδιζε με τα τότε πρέπον συντηρητικά πρότυπα της αμερικάνικης κοινωνίας. Η ταινία είναι ένας έξοχος συνδυασμός μεταξύ δράματος και μαύρης κωμωδίας και αυτό οφείλεται στην σκηνοθετική μαεστρία αλλά και στην ανεπανάληπτη ερμηνεία του Chaplin, ο οποίος στο τέλος της ταινίας εξαπολύει ένα δρυμεί κατηγορώ ενάντια στην πολιτική των ΗΠΑ για τις ατομικές βόμβες λέγοντας χαρακτηρηστικά ότι εγώ σκότωσα λίγους ανθρώπους σε σχέση με τις ατομικές βόμβες που σκοτώνουν εκατομμύρια. Η ταινία βασίστηκε στην αληθινή ιστορία του διαβόητου δολοφόνου γυναικών Ντεζιρέ Λαντρού και ήταν να την σκηνοθετήσει ο Orson Welles αλλά τελικά αγόρασε τα δικαιώματα ο Chaplin.
Ελληνικός τίτλος: Η διπλανή πόρτα (2005)
Ξένος τίτλος: Naboer, aka Next Door
Σκηνοθεσία: Pal Sletaune
Παίζουν: Kristoffer Joner, Cecilie A. Mosli, Julia Schacht, Anna Bache-Wiig, Michael Nyqvist
Χώρα: Νορβηγία
Είδος: Θρίλερ, Ψυχολογική, Ερωτική
Υπόθεση: Μια μέρα, ο Τζον συναντά τις δυο γειτόνισσές του, την Αν και την Κιμ, δυο πολύ όμορφες γυναίκες που τον προσκαλούν στο διαμέρισμά τους. Το διαμέρισμα είναι γεμάτο κονσέρβες κι εμφιαλωμένα νερά, λες και ετοιμάζονται για πολιορκία. Ο Τζον παραξενεύεται που δεν τις έχει συναντήσει ως τώρα, ενώ αντίθετα εκείνες γνωρίζουν τον Τζον και την πρώην φίλη του πολύ καλά… Ο Τζον θα αφεθεί στα χέρια των δύο γυναικών οι οποίες θα τον παρασύρουν σ’ έναν κόσμο όπου θα του είναι αδύνατον να ξεχωρίσει το ψέμα από την πραγματικότητα…
Η ταινία αυτή ήταν για μένα ένα κινηματογραφικό σοκ που ήρθε από πουθενά καθώς δεν γνώριζα τίποτα γι’ αυτήν. Το ερωτικό θρίλερ δωματίου Παράνομα δεμένες των αδερφών Wachowski συναντά την διαστροφή και την παράνοια της Αποστροφής του Polanski και καταλήγει στους χειρότερους εφιάλτες του David Lynch. Η ταινία είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός όλων των παραπάνω που ανέφερα όπου είμαι σίγουρος ότι ο σκηνοθέτης της πρέπει να έχει μελετήσει πολύ το κινηματογραφικό σύμπαν του Lynch. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται στην ταινία καθώς τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας δεν είναι διακριτά παρασέρνοντάς ‘σαι έτσι σε ένα θανάσιμο ντόμινο ψευδαισθήσεων. Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι απλά αριστοτεχνική με πολλά τρικ της κάμερας και παρόλο που η ιστορία της εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα διαμέρισμα, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται στο έπακρο όλους τους χώρους, σπιθαμή προς σπιθαμή, όπου με την βοήθεια μιας ευρηματικής μουσικής χτίζει μια διαρκώς απειλούμενη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Το δε φινάλε του είναι απλά εκπληκτικό όπως άλλωστε άρμοζε σε μια τέτοια ιστορία. Κι όλα αυτά σε 72 μόλις λεπτά.
--------------------------------------- 3,5: Καλή (+) ---------------------------------------
Ξένος τίτλος: Salaam Bombay! (1988)
Σκηνοθεσία: Mira Nair
Παίζουν: Shafiq Syed, Hansa Vithal, Chanda Sharma, Raghuvir Yadav, Anita Kanwar
Χώρα: Ινδία, Αγγλία, Γαλλία
Είδος: Δράμα, κοινωνικό
Υπόθεση: Η ταινία ακολουθεί την πορεία ενός δεκάχρονου αγοριού, του Κρίσνα, στους δρόμους της Βομβάης που έχει ως σκοπό να μαζέψει ένα συγκεκριμένο ποσό για να γυρίσει στην οικογένειά του.
Μια σκληρή και ρεαλιστική καταγραφή της καθημερινότητας των παιδιών των δρόμων της Βομβάης που προσπαθούν να βγάλουν το ψωμί τους μέσα από απάνθρωπες συνθήκες από την γνωστή Ινδή σκηνοθέτρια Mira Nair που μας έχει δώσει το εξαιρετικό Ο γάμος των Μουσώνων. Η ταινία μου θύμισε λίγο το Slumdog Millionaire χωρίς φυσικά τα φρου φρου και αρώματα και την σκηνοθετική επιδειξιομανία του Danny Boyle. Το Salaam Bombay! είναι σίγουρα πιο ανθρώπινο και πιο άμεσο προς τις πραγματικές συνθήκες συμβίωσης. Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, χρυσή κάμερα και βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κανών.
------------------------------------------- 3: Καλή -------------------------------------------
Ξένος τίτλος: Limelight
Σκηνοθεσία: Charles Chaplin
Παίζουν: Charles Chaplin, Claire Bloom, Nigel Bruce, Buster Keaton, Sydney Chaplin
Χώρα: ΗΠΑ
Είδος: Δραματική κομεντί, Ρομαντική
Υπόθεση: Ο Τσάπλιν υποδύεται τον Καλβέρο, έναν γερασμένο κλόουν ο οποίος πλέον βρίσκεται σε περίοδο παρακμής και παρόλα αυτά εξακολουθεί να μάχεται στον βωμό της προσφοράς γέλιου στους άλλους. Ο Καλβέρο θα βρει νόημα ξανά στη ζωή του όταν αποφασίσει να αφοσιωθεί στη θεραπεία μιας παράλυτης χορεύτριας για να της χαρίσει και πάλι τη χαμένη της φήμη.
Ο Chaplin με αυτήν την ταινία κάνει την αυτοκριτική του και αναπολεί τα χρόνια που δούλευε σε τσίρκο και σε περιοδεύων θιάσους. Η ταινία κυλάει με αργούς και γεμάτη με νοσταλγία ρυθμούς όπου είναι πλέον εμφανή τα σημάδια κούρασης αυτού του πολύ μεγάλου δημιουργού. Η ταινία έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη και μοναδική κοινή κινηματογραφική εμφάνιση των δυο ιερών τεράτων του βωβού κινηματογράφου, του Buster Keaton και του Charles Chaplin όπου εμφανίζονται μαζί στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας κάνοντας ένα σκετσάκι πάνω στην σκηνή του θεάτρου ως φόρος τιμής στο Βουβό κινηματογράφο. Ο Chaplin έδωσε αυτόν τον ρόλο στον Keaton σε μια εποχή που ήταν πάμπτωχος και ξεχασμένος και ήταν μια κίνηση αναγνώρισης προς τον "αιώνιο ανταγωνιστή" του. Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία του Charles Chaplin που γύρισε στην Αμερική καθώς του απαγόρευσαν την είσοδο στην χώρα ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο για την πρεμιέρα της ταινίας.
Ξένος τίτλος: Manon (1949)
Σκηνοθεσία: Henri-Georges Clouzot
Παίζουν: Serge Reggiani, Michel Auclair, Cecile Aubry, Andrex, Raymond Souplex
Χώρα: Γαλλία
Είδος: Δράμα
Υπόθεση: Η Μανόν είναι μια ανήθικη κοπέλα που εκπορνεύεται, κατηγορείται για συνεργασία με τους ναζί, αλλά αγαπιέται με πάθος από τον Ρομπέρ που είναι συνεχώς δίπλα της για να τη βοηθά. Η ιστορία τους φτάνει μέχρι την Παλαιστίνη, όπου ένα πικρό τέλος κλείνει την τόσο απάνθρωπη ιστορία τους.
Στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη θα ήταν άλλη μια μετριότατη ταινία από αυτές που συνήθιζαν να κάνουν εκείνη την εποχή οι περισσότεροι Γάλλοι σκηνοθέτες σε τέτοιου είδους ταινίες που βασίζονταν σε μυθιστορήματα με αποτέλεσμα να είναι βαρετές, απλοϊκές και χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας στην σκηνοθεσία. Σε αντίθεση με τα παραπάνω ο Henri-Georges Clouzot, αν και σε ένα είδος όπως το μελόδραμα εντελώς έξω από τα νερά του, κράταγε την ιστορία σε ενδιαφέρον, χωρίς να με κάνει να βαριέμαι. Κι αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό σε τέτοιου είδους ταινίες. Πάντως το στυλ και το ύφος της ταινίας είναι κάπως ξεπερασμένο και σίγουρα δεν ελκύει τον σύγχρονο θεατή. Οι άλλες δύο του ταινίες που έχω δει, τα αριστουργηματικά Les diaboliques και Το μεροκάματο του τρόμου, είναι δύο από τις πιο αγαπημένες μου και έχουν μείνει για πάντα ανεξίτηλα στην κινηματογραφική μου μνήμη. Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
Ελληνικός τίτλος: Ανάμεσα στους τοίχους (2008)
Ξένος τίτλος: Entre les murs
Σκηνοθεσία: Laurent Cantet
Παίζουν: François Bégaudeau, Agame Malembo-Emene, Angélica Sancioe, Arthur Fogel, Boubacar Toure
Χώρα: Γαλλία
Είδος: Δράμα
Υπόθεση: O François και οι συνάδελφοί του καθηγητές ετοιμάζονται για τη νέα σχολική χρονιά σε μία σκληρή γειτονιά. Η ειλικρίνειά του συχνά ξαφνιάζει τους μαθητές του. Η διδακτική του μέθοδος όμως αμφισβητείται όταν αρχίζουν τα ίδια τα παιδιά να τον προκαλούν.
Η ταινία, όπως πολύ εύστοχα λέει και ο τίτλος, διαδραματίζεται σχεδόν στην κυριολεξία ανάμεσα σε τοίχους και συγκεκριμένα σε μια αίθουσα τάξης ενός σχολείου καθώς και στο προαύλιό του. Δεν υπάρχει καμιά πλοκή έξω από τους χώρους του σχολείου. Έτσι η ταινία βασίζεται αποκλειστικά στους αφοπλιστικούς και άμεσους διαλόγους της, στις φυσικές ερμηνείες των νεαρών ερασιτεχνών πρωταγωνιστών και στην λιτή σκηνοθεσία η οποία εστιάζει συνέχεια στα πρόσωπα των παιδιών βλέποντας έτσι τις διάφορες αντιδράσεις και εκφράσεις τους. Καλή ταινία όπου όμως δεν συμμερίζομαι τον γενικό ενθουσιασμό και τις διθυραμβικές κριτικές που προκάλεσε. Τα τελικά πλάνα της που έδειχναν την αίθουσα άδεια ενώ οι μαθητές και οι καθηγητές έπαιζαν έξω στο προαύλιο μου άρεσαν πολύ. Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κανών.
------------------------------- 2,5: Απλώς ενδιαφέρων (+) -------------------------------
Ελληνικός τίτλος: Ένας βασιλιάς στη Νέα Υόρκη (1957)
Ξένος τίτλος: A King in New York
Σκηνοθεσία: Charles Chaplin
Παίζουν: Charles Chaplin, Maxine Audley, Jerry Desmonde, Oliver Johnston, Dawn Addams
Χώρα: Αγγλία, ΗΠΑ
Είδος: Δραματική κομεντί
Υπόθεση: Ο Βασιλιάς Σαντόφ φεύγει από τη πατρίδα του εξαιτίας της επανάστασης που έχει ξεσπάσει εκεί και πηγαίνει στη Νέα Υόρκη, σχεδόν αδέκαρος. Για να κερδίσει κάποια λεφτά κάνει διαφημίσεις για την τηλεόραση, όπου γνωρίζει ένα παιδί κομμουνιστών.
Με αυτήν την προ τελευταία του ταινία ο Chaplin μου έδωσε την αίσθηση ότι ήθελε να ασκήσει μια σκληρή κριτική σχετικά με την παράνοια που επικρατούσε στην τότε Αμερική της λογοκρισίας, του αντισημιτισμού και της Επιτροπής κατά των Αντιαμερικανικών Ενεργειών του γερουσιαστή Μακάρθι αφού ο ίδιος είχε ταλαιπωρηθεί από αυτά. Έτσι πήρε μια απλή και λιγάκι αφελής ιστορία και τα ενσωμάτωσε μέσα σε αυτή με αποτέλεσμα η ταινία να παρουσιάζει κάποιες αδυναμίες. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, το να βλέπω τον Chaplin να παίζει μπροστά από τον φακό είναι μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία.
Ξένος τίτλος: Safe (1995)
Σκηνοθεσία: Todd Haynes
Παίζουν: Julianne Moore, Peter Friedman, Xander Berkeley, Susan Norman, Kate McGregor-Stewart
Χώρα: Αγγλία, ΗΠΑ
Είδος: Δράμα, Ψυχολογική
Υπόθεση: Η Κάρολ, μια συνηθισμένη νοικοκυρά, αρχίζει να παραπονιέται για περίεργα συμπτώματα ασθένειας. Ο οικογενειακός γιατρός δεν βρίσκει κάτι το μη φυσιολογικό και την παραπέμπει σε ψυχίατρο. Τελικά, ένας αλλεργιολόγος βρίσκει μια άκρη. Το κορμί της Κάρολ αντιδρά στα κατάλοιπα της σύγχρονης κοινωνίας.
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, με αλληγορικές αναφορές σχετικά με την αλλοίωση του περιβάλλοντος από τους ανθρώπους, όπου όμως η αδυναμία της ταινίας ήταν ότι δεν κατέληγε πουθενά και άφηνε τα πράγματα να αιωρούνται. Να μου πεις πολλές φορές αυτό είναι καλό το να μη δίνονται απαντήσεις και να αφήνετε στην ερμηνεία του κάθε θεατή αλλά σε αυτήν την ταινία κάτι δεν μου έκατσε καλά. Οι ρυθμοί της ταινίας ήταν αργοί και υπνωτιστικοί ενώ η σκηνοθεσία του Todd Haynes ήταν λιγάκι ψυχρή και σχεδόν μινιμαλιστική με μακρινά και μεγάλης διάρκειας πλάνα. Από την άλλη όμως η φωτογραφία ήταν εξαιρετική, με λίγα χρώματα σαν να ήταν ξεθωριασμένη όπου αντικατόπτριζε τέλεια τον ψυχικό κόσμο της εκπληκτικής Julianne Moore, όπως επίσης και τα πανέμορφα πλάνα του Haynes σε αρκετές σκηνές της ταινίας, τα οποία απέπνεαν λυρισμό συνδυαζόμενα και με μια υπέροχη μουσική που σε συνέπαιρναν και σε έκαναν να ταξιδεύεις. Μου θύμισε αρκετά το Όλα για την αγάπη του Thomas Vinterberg το οποίο όμως για μένα ήταν μια κακή ταινία.
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
